SREBRO

​

   Dobroczynne i bakteriobójcze właściwości srebra znane były już w starożytności. Woda pitna przechowywana była przez antycznych Greków, Persów, Fenicjan i Rzymian w srebrnych naczyniach, co gwarantowało jej oczyszczenie ze szkodliwych związków, ewentualne odtrucie i zapobiegało rozwojowi bakterii. Podobnie przechowywano wino i ocet. Babilończycy i Rzymianie stosowali srebro jako środek dezynfekujący, bardzo powszechny w ówczesnej medycynie.

 

   Sam Hipokrates opisał je jako środek leczniczy, pomocny zwłaszcza w przypadku zatruć, bądź leczenia trudno gojących ran. Tradycja picia ze srebrnych pucharów przetrwała również w średniowieczu. Uważa się, że średniowieczne zarazy omijały bogaczy szerokim łukiem, ponieważ jadali oni właśnie na srebrnych zastawach, srebrnymi sztućcami, a wino i wodę popijali ze srebrnych pucharów, dostarczając ty samym organizmom skuteczny i naturalny antybiotyk. Zwrot „błękitna krew” może mieć zatem źródło w objawach srebrzycy, które charakteryzują się między innymi przebarwieniem skóry i oczu na szaro-błękitny kolor. Istnieją także przekazy o podawaniu dzieciom do ssania srebrnych sztućców w celu uchronienia ich przed zarazą.

 

   W czasie pierwszej wojny światowej, gdy nieznane były jeszcze antybiotyki, używano związków srebra w walce ze stanami zapalnymi i infekcjami.